احساس مرگ، پوچی و بی ارزشی همان چیزی است که در مدرسه به انسان آموزش می دهند. در واقع با انسان طوری برخورد می کنند که خارج از خواست و میل اساسی اوست. نیاز هایش را سرکوب می کنند. علایق اش را. به او می آموزند تا هرچقدر هم که با او بد برخورد کردند، باید سکوت کند. باید خودش را فراموش کند و خفه شود.
اگر هم دست از پا خطا کند، او را به بدترین شیوه ممکن سرزنش می کنند و تنبیه می کنند. طوری که از او یک انسان افسرده می ماند که هر لحظه سرکوب می شود. اما اینبار خودش خودش را سرکوب می کند. باید یاد بگیریم بی پروا باشیم. از زدن حرف حق و حرف دلمان نترسیم. آن چیزی که بی اهمیت است بی اهمیت است. آن را ارزشمند ندانیم. و آنچیزی که بسیار مهم است را پوچ و بی ارزش ندانیم.
همه ما بسیار ارزشمندیم و بخشی از پازل عالم خلقت هستیم. نباید خود را دست کم بگیریم. و باید آنچه در قلب داریم را بروز دهیم. و خودمان باشیم.