روزها درحال گذر هستند و من کماکان در حال تغییرم، از درون خالی می شوم و از ناحیه ای می شکفم. هنوز نادانم ولی میدانم که نمیدانم و امیدوارم روز به روز بیشتر یاد بگیرم و از عالم بیشتر درک کنم.
آدم ها مانند پازلی ناکامل هستند. هر کسی قطعه ای را ندارد. در آفریقا شاهد کودکانی هستیم که در فقر غذایی و گرسنگی به سر می برند، نمیدانم شاید رویایشان غذا باشد، امکانات تحصیلی باشد. حتی یک مدرسه ساده. ولی من در این سر دنیا به لطف خدا این مشکلات را ندارم ولی در ازایش گمشده و آرزوهای دیگری دارم. نمیتوان گفت که چه کسی خوشبخت تر یا بدبختر است. من یا کودک گرسنه آفریقایی. ولی آنچه روشن است باید به دنبال تکه گمشده پازل بگردیم و تلاش کنیم. انگار درک منصفانه ای از عدالت خدا پیدا کردم. آسایش بیشتر به معنای بهره بیشتر از زندگی نیست ولی پیشرفت چرا.
به امید توفیق در پیشرفت درک و فهم مان و به همراهش لذت و شادی